niedziela, 2 października 2016

Chody koni

Chód to sposób poruszania się konia zależny od prędkości ruchu i kolejności stawiania kończyn.
Podstawowe chody konia to :

Stęp                                                                                                                                                    

Czterotaktowy, najwolniejszy chód konia. Kolejność stawiania nóg: np. lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, czy lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, lewa tylna.                   


Wyróżniamy:
Stęp zebrany
Ślady tylnych kopyt nie sięgają przednich lub je pokrywają. Praca kończyn w stępie zebranym jest bardzo energiczna. Krok jest krótszy niż w stępie pośrednim, ale bardziej wyniosły.
Stęp pośredni
Ślady tylnych kopyt nieco przekreślają ślady przednich. Koń kroczy energicznie, lecz spokojnie, wyraźnie zaznaczonymi krokami.
Stęp wyciągnięty
Koń porusza się maksymalnie wyciągniętym krokiem, ślady tylnych kopyt wyraźnie przekraczają ślady przednich kopyt.
Stęp swobodny
Zwany również stępem na długiej wodzy, ponieważ jeździec pozwala koniowi swobodnie wyciągnąć szyję i obniżyć głowę. Stosowany jest podczas przerwy w pracy.
Krok hiszpański
    W tej figurze koń podnosi wysoko nogi. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi on z Hiszpanii. Nauka tego chodu zaczyna się na ziemi, kiedy to jeździec delikatnie "łaskocząc" konia po przednich nogach batem,
    krok hiszpański
    zachęca zwierzę do wysokiego ich podnoszenia. Jeździec powinien dawać wtedy specjalną komendę, jak np. "noga", lub "nóżka" i nagradzać konia sowicie za każdym razem, gdy podniesie on wysoko nogę. Jest to ćwiczenie bardzo męczące dla konia i ogólnie nie poprawia jego kondycji fizycznej.

        





    Kłus

    Chód dwutaktowy konia . Podczas kłusa dwie przeciwległe kończyny – prawa przednia i lewa tylna (bądź odwrotnie) jednocześnie odbijają się od ziemi.
    Istnieją cztery rodzaje kłusa wykonywanego przez konia:
    kłus wyciągnięty
    • kłus roboczy – naturalny chód konia, w którym koń porusza się rytmicznie i w równowadze, nie wkładając w to większego wysiłku;
    • kłus pośredni – nieco szybszy od kłusa roboczego i wymagający od konia niezacznego wydłużenia, stosowany jest najczęściej jako jeden z elementów ujeżdżania konia;
    • kłus wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni;
    • kłus zebrany – koń porusza się z podstawionym zadem, wykroki są mniej obszerne, lecz bardziej efektowne i sprężyste niż w kłusie pośrednim.
    Wyróżnia się trzy rodzaje jazdy kłusem:
    • kłus anglezowany, stosowany najczęściej – jeźdiec rytmicznie podnosi ciało z siodła co drugi takt czyli w momencie, gdy para nóg ("zewnętrzna") przednia i ("wewnętrzna") tylna przesuwa się do przodu;
    • kłus ćwiczebny (wysiadywany), stosowany, gdy chcemy zyskać większą kontrolę nad koniem i użyć precyzyjnych pomocy. W kłusie ćwiczebnym jeździec nie unosi się w siodle. Stosowany jest przede wszystkim przy wykonywaniu wolt, półwolt i innych ćwiczeń oraz przy zmianach chodu konia;
    • kłus w półsiadzie, który polega na lekkim podniesieniu pośladków z siodła i pochyleniu tułowia, przy silniejszym (ale nie nadmiernym) oparciu w strzemionach – stosowany jest rzadziej, głównie jako ćwiczenie i w niektórych sytuacjach jazdy terenowej.

    Galop


     Galop jest chodem trzytaktowym konia jeden "skok" nazywa się z francuskiego  foulée .
     Po każdej  foulée konia następuje faza zawieszenia . W zależności od tego , która para kończyny wysuwa się bardziej do przodu , rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi . Zwykle koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna para nóg wysuwa się do przodu ) .jeżeli wysuwająca się do przodu para kończyn jest parą zewnętrzną koń porusza się kontrgalopem .


    Rozróżniamy następujące tempa galopu:
      Galop roboczy
      Jest to galop w naturalnym rytmie konia; równomierny i rytmiczny; stosowany w dyscyplinie ujeżdżenia podczas wykonywania większości figur na czworoboku np. wolty i ciągi.
      Galop pośredni
      Zmusza konia do wzmożonej pracy grzbietem oraz zwiększenia stopnia uginania i prostowania tylnych kończyn. 
      Galop zebrany
      Zwolniony do minimum. Dzięki maksymalnemu podstawieniu zadu środek ciężkości przesuwa się do tyłu. Szyja jest wygięta, wysoko podniesiona, czoło pionowo. Galop zebrany wymaga od konia gibkości i dobrego wytrenowania. Chód ten bardzo obciąża stawy skokowe, nie należy go więc nadużywać. W ujeżdżeniu na czworoboku stosowany przy wykonywaniu np. półpiruetów i piruetów.
      Galop wyciągnięty
      Koń wydłuża nogi na tyle, na ile pozwala mu budowa jego ciała. Ruchy są bardziej wyciągnięte niż w galopie pośrednim. 
      Galop wyścigowy
      Zobacz cwał.

    Cwał

    Najszybsza odmiana chodu końskiego; występują 4 takty uderzeń kopyt. Nogi konia stawiane są w kolejności: lewa tylna – prawa tylna – lewa przednia – prawa przednia lub odwrotnie, poczynając od nogi prawej tylnej. Następnie występuje faza lotu, kiedy wszystkie nogi konia znajdują się w powietrzu.

    Cwał jest odmianą galopu wyciągniętego – oprócz tego, że ślady kopyt tylnych przekraczają ślady kopyt przednich, koń porusza się tak szybko, że rozbija chód na cztery takty (każdy galop jest trzytaktowy, prócz cwału, który ma cztery takty). Noga prowadząca pracuje w cwale tak samo, jak w galopie.
    W cwale jeździec unosi się z siodła do półsiadu, odciążając w ten sposób grzbiet konia. Cwał jest chodem wykorzystywanym podczas wyścigów konnych.

    wtorek, 24 lutego 2015

    CAVALIADA TOUR 2014/2015

    Rozgrywany po raz drugi cykl CAVALIADA Tour w sezonie halowym 2014/2015 otworzyła CAVALIADA Poznań CSI3*-W (4-7 grudnia 2015 r.). Druga eliminacja odbędzie się podczas CAVALIADA Lublin w dniach 19-22 lutego 2015 r. Wielki finał odbędzie się podczas CAVALIADY Warszawa w dniach 19-22 marca 2015 r.


    Trzy wymiary CAVALIADY

    SPORT – są to emocjonujące zawody jeździeckie w skokach przez przeszkody wpisane do kalendarza Światowej Federacji Jeździeckiej rozgrywane w ramach eliminacji Pucharu Świata, w których startują najlepsi zawodnicy z Polski i zagranicy. To jedno z ważniejszych wydarzeń hippicznych w Europie Środkowej. W Pozaniu pula nagród wynosi 450 000,00 PLN, w Lublinie 300 000,00 PLN, a Warszawie 500 000 PLN.



    POKAZY – szereg ciekawych widowiskowo punktów programu, połączonych ze specjalnie przygotowanym programem edukacyjnym 
    (także dla najmłodszych miłośników koni).


    TARGI – profesjonalne Targi
    Sprzętu i Akcesoriów Jeździeckich.

    Od piątku, wrażenia sportowe wszystkich pasjonatów koni uzupełnia ekspozycja targowa. W tym dniu bowiem rozpoczynają się Targi Sprzętu Jeździeckiego, na którym prezentowane są liczne oferty sprzętu i akcesoriów jeździeckich. Tematyka Targów obejmuje wszystko, co związane z jeździectwem oraz z aktywną formą wypoczynku: odzież i sprzęt jeździecki, wyposażenie stajni, sprzęt i środki do pielęgnacji koni, witaminy, pasze, pamiątki, wydawnictwa i usługi

    BMW Halowy Puchar Polski w Powożeniu

    Zaprzęgi towarzyszą CAVALIADZIE od jej początku. W początkowych edycjach pomimo rywalizacji zawodników ich obecność była elementem SHOW.
    Widowiskowość dyscypliny, wyniki sportowe zawodników (nie tylko w Polsce) sprawiły, że zaprzęgi na CAVALIADZIE są SPORTEM przez duże „S”. Stąd nadać tej rywalizacji odpowiednią rangę – Halowego Pucharu Polski. Od sezonu 2012/2013 konkursy zaprzęgów odbywają się pod nazwą Volkswagen Halowego Pucharu Polski w Powożeniu.



    CAVALIADA Future


    Dla młodych adeptów jeździectwa udział w zawodach jest pierwszym krokiem w karierze sportowej. Konkurowanie z innymi młodymi zawodnikami, występ przed licznie zgromadzoną publicznością daje im możliwość zdobycia doświadczenia procentującego w przyszłości.
    Międzynarodowe Targi Poznańskie, organizator CAVALIADY, po raz drugi przygotowały cykl zawodów CAVALIADA Future dla zawodników w wieku do 14 lat dosiadających kuców (do 148 cm).
    CAVALIADA FUTURE w sezonie 2013/14 zostanie rozegrana w ramach 2 eliminacji i Finału: I Eliminacja - Poznań (7-8.12.2013), II Eliminacja - Lublin(8-9.03.2014), Finał - Warszawa, (15-16.03.2014).

    środa, 29 października 2014

    Western

    Western riding

    Western Riding – styl jazdy konnej wywodzący się z potrzeby użytkowania koni przez mieszkańców kontynentu amerykańskiego, podczas pracy na farmach i ranczach.W porównaniu do klasycznego (tzw. angielskiego) stylu jazdy, western riding różni się sposobem wyszkolenia konia i jazdy na nim, a również sprzętem jeździeckim i strojem. Jazda w tym stylu odbywała się na zupełnie luźnych wodzach w subtelnej i delikatnej komunikacji z perfekcyjnie wyszkolonym koniem. Przez cały okres treningu uczy się konia reagować na coraz lżejsze pociągnięcia za wodze i stopniowo zbliża się ręce coraz bliżej do siebie. Prowadzenie konia odbywa się na zasadach neck reining (przykładanie wodzy do szyi konia) dając efekt komunikacji z koniem przy użyciu jednej ręki.

    Sprzęt
    W jeździe w stylu western riding, używa się innego sprzętu, niż w jeździe w stylu klasycznym.
    Siodło westernowe (a właściwie kulbaka westernowa) jest głębsze od tradycyjnego i ma wysokie łęki zapewniające wygodny dosiad i oparcie podczas pracy z lassem. Posiada z przodu tzw. horn (róg) służący do przytrzymania się w przypadku gwałtownych manewrów oraz do wiązania liny w konkurencjach z cielakami.
    Istnieje cała gama siodeł kowbojskich, w zależności od czasu i terenu użytkowania różnią się masą, głębokością i rozmiarem rożka. Wzór siodła zależy od rodzaju jazdy: inne do pracy z lassem, inne do wydzielania krów ze stada i inne w różnych dyscyplinach



    sportowych. Istnieją jeszcze siodła typu wszechstronnego oraz do pracy na ranczach.
    Siodła kowbojskie często są zdobione. Skórę wytłacza się w roślinne wzory i okuwa mosiądzem lub srebrem. Na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych strzemiona okrywano dodatkowo tzw. tapaderos – rodzajem skórzanego pokrowca chroniącego buty przed kolczastymi krzewami, deszczem i śniegiem.
    W jeździe westernowej stosuje się przeważnie kiełzno typu pelham. Przy doborze odpowiedniego, należy pamiętać o różnorodności ich budowy i funkcjonalności. Istotną rzeczą jest długość i kształt czanek, oraz kształt wędzidła. W stylu western stosuje się również bosal (do szkolenia młodych koni) i hackamore, bezwędzidłową uzdę działającą przy pomocy dźwigni na żuchwę konia. W trakcie zawodów, jeździec jest ubrany w jeansy, koszule z długim rękawem oraz kapelusz. Elementem opcjonalnym są czapsy.

    Konkurencje


    Na przestrzeni wielu lat z typowo roboczego użytkowania koni, rozwinęła się dziedzina sportów pod patronatem American Quarter Horse Association (AQHA) i pokrewnych jej organizacji oraz Professional Rodeo Cowboy Association (PRCA ), a także Cowboy Mounted Shooting Association (CMSA) i Extreme Cowboy Association (EXCA). Konkurencje western riding można podzielić na 3 grupy: techniczne, szybkościowe oraz konkurencje z bydłem.
    Konkurencje techniczne
    W tzw. westcie sportowym najważniejsze jest zaprezentowanie technicznych możliwości konia oraz dokładność wykonania zadań. Najważniejsze konkurencje to:

    • reining (jedyna westernowa konkurencja uznana przez FEI)
    • super horse
    • trail
    • western pleasure
    • western horsemanship
    Konkurencje szybkościowe
    rozgrywane na czas; szybkość ukończenia przejazdu decyduje o wygraniu konkurencji
    barrel racing
    pole bending
    Konkurencje z bydłem
    rozgrywane z różnego rodzaju bydłem domowym; jego wielkość i wiek zależy od konkretnej konkurencji.

    • alley
    • calf roping
    • cutting
    • ranch sorting
    • working cow horse
    • steer wrestling
    • steer wrestling – zmodyfikowany
    • team penning
    Konkurencje nietradycyjne
    • Extrema Cowboy Race – bieg terenowy połączony z przeszkodami i zadaniami z konkurencji superhorse
    • Cup Race' – trudniejsza wersja Barrel Race; oprócz szybkości istotnym elementem jest precyzja kierowania w pełnym galopie oraz zgranie konia z zawodnikiem; występuje tutaj strefa i czynnik dyskwalifikacji
    • Keyholle Race – konkurencja na czas wykorzystująca elementy z reiningu
    • Shoting Race – konkurencja strzelecko-jeździecka

    Rasy koni


    Typowe konie wykorzystywane w western riding to:

    • Quarter Horse
    • Paint Horse
    • Palomino
    • Appaloosa
    No to już koniec .Mam nadzieje że sie spodobało.

    sobota, 25 października 2014

    Sławne konie

    Mądry Hans

    Mądry Hans (niem. der Kluge Hans) – koń, który był uważany za inteligentnego i potrafiącego porozumiewać się z ludźmi. Miał także posiadać nadzwyczajne zdolności matematyczne oraz językowe. Przez kilka lat nikt nie potrafił obalić tezy o inteligencji konia. Dopiero zastosowanie nowoczesnych (jak na pocz. XX w.) metod badawczych pozwoliło wyjaśnić sprawę Hansa

    Historia

    Berlińczyk Wilhelm von Osten starał się udowodnić, że zwierzęta są inteligentniejsze niż się zwykle uważa. Próbował uczyć konie porozumiewania się i matematyki, ale bez efektów. W 1900 r. kupił rosyjskiego ogiera imieniem Hans, który zdawał się być pojętnym uczniem. Wysiłkami von Ostena interesował się Karl Krall, przemysłowiec z Elberfeldu (obecnie Wuppertal). Później Krall sam zaczął prowadzić szkolenia koni. Kupił dwa ogiery arabskie - Muhamada i Zarifa, a Hansa otrzymał od von Ostena.

    Von Osten nauczył konia specjalnego systemu porozumiewania przez stukanie kopytem, który służył mu do odpowiedzi na różnorodne pytania ludzi. Mądry Hans miał rzekomo: rozwiązywać proste zadania matematyczne, odróżniać akordy harmonijne od dysonansów, oznaczać bieżącą datę.


    Duży rozgłos przyniosła Mądremu Hansowi lokalna prasa. Na jej łamach wybuchła także gorąca polemika między wierzącymi a niewierzącymi w zdolności konia.

    piątek, 10 października 2014

    Zima się zbliża

    Jak wiecie już zima niedługo do nas przyjdzie . Konie już zaczynają przygotowania do zimy .Konie w tym właśnie okresie zaczynają wymieniać sierści na zimową ,
    dla właścicieli koni jest to trochę brudny okres . Co niektóre konie liną się bardzo , a niektóre które mają krótką sierści mniej.Polecam stronkę tam piszą  jak zadbać o konia na zimę  http://sciolkadlakoni.pl/jak-zadbac-o-konia-zima

    wtorek, 8 lipca 2014

    Słynny koń

    Artemor

     polski koń rasy małopolskiej, na którym Jan Kowalczyk zdobył złoty medal olimpijski w indywidualnym konkursie skoków przez przeszkody oraz srebrny medal drużynowo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku. Koń pochodził z hodowli w Stadninie Koni w Janowie Podlaskim. Urodził się w 1969 roku, ojcem był ogier pełnej krwi angielskiej Eros (Turysta - Eroika po Aquino) hod. Stadnina Koni Golejewko; matką była klacz półkrwi angloarabskiej Artemiza xo (Equator – Artemis po Wielki Szlem 00). Artemor był koniem niedużym o wzroście 163 cm w kłębie. W wieku 3 lat biegał na torze wyścigowym nie odnosząc sukcesów.


    Po zakończeniu startów na torze wyścigowym, trafił do Jeździeckiego Ludowego Klubu w Sopocie gdzie startował w konkursach skoków i WKKW, w 1978 roku został przekazany przez sopocki klub do Legii Warszawa. Od tej chwili aż do 1984 roku dosiadał go Jan Kowalczyk wygrywając konkurs olimpijski i 8 konkursów rangi CSIO. Osiem razy reprezentował polskie barwy w Pucharze Narodów. W grudniu 1984 roku Artemor zachorował na zapalenie mózgu i został uśpiony


    piątek, 9 maja 2014

    Rasy

    Kuc hackney

    Hackney (Hackney Pony) – Kuc Hackney dzieli księgę stadną z większym koniem tej samej rasy. W dużym stopniu ma też z nim wspólnych przodków - kłusaki z Norfolk i Yorkshire (z XVIII i XIX wieku). Nie jest to rasa zwykłych małych koni, lecz prawdziwych kuców z typowym dla nich charakterem. Dzięki ciekawemu i bardzo charakterystycznemu sposobowi ruchu rasę tę można obecnie często spotkać na różnego rodzaju pokazach. Wysokość w kłębie 122-140 cm.

    Noriker

    Noriker (zwany też pinzgauerem, oberlanderem lub południowoniemieckim koniem zimnokrwistym) to stara rasa, ukształtowana z rozmaitych ciężkich koni, sprowadzonych przez Rzymian około 2000 lat temu do prowincji Noricum. Obejmowała ona tereny w przybliżeniu odpowiadające dzisiejszej Styrii i Karyntii w Austrii. Był to silny koń pociągowy, o pewnym kroku, zdecydowanie odporny, doskonale nadający się do pracy w rolnictwie w ostrym klimacie okolic górskich. W XVI wieku, rasa otrzymała domieszkę krwi koni andaluzyjskich i neapolitańskich, co dało jej większą zwinność i poprawiło wygląd. Później, w XIX wieku, krzyżowano południowoniemiecką linię norkierów z końmi normandzkimi, cleveland bay, rasą holsztyńską, węgierską, clydesdale i końmi oldenburskimi, co przydało jej znacznej lekkości. Dziś istnieje kilka wyodrębnionych linii norkierów. Wszystkie określa się jako mniejsze konie zaprzęgowe, zdolne do pracy w górskich okolicach południowej Europy. Tam odgrywają właśnie znaczną rolę w rolnictwie.

    piątek, 21 marca 2014

    Rasy

    Hejka kochani dzisiaj o rasach dawno mnie nie było ale przepraszam .Ale nie mam już pomysłów na posty.

    Freiberger

    Freiberger, franc. Franches-Montagnes - rasa konia domowego, lekkiego zimnokrwistego.
    Rasa o jednolitym umaszczeniu pochodząca ze Szwajcarii. Obecnie użytkowana przede wszystkim w sporcie do skoków przez przeszkody oraz powożeniu. Średnia wysokość 155 cm.





    Falabella

    Falabella – (pot. pampa) rasa koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu Recreode Roca w okolicy Buenos Aires. Nazwa potoczna "pampa" wzięła się z pampy argentyńskiej, gdzie rasa ta powszechnie występuje.
    Średni wzrost: poniżej 75 cm w kłębie
    Rodzaje maści: wszystkie (ostatnio preferowane są umaszczenia w typie appaloosa – tarantowate)
    Miejsce pochodzenia: Argentyna
    Na pomysł wyhodowania miniaturowego konia pierwszy wpadł Patrick Newtall, Irlandczyk mieszkający w Argentynie. Spędził on wiele lat, starając się wyhodować stado małych koni mierzących poniżej 75 cm, a następnie przekazał swą wiedzę i doświadczenie zięciowi – Juanowi Falabella w 1879 r. To właśnie był początek rasy, która została stworzona poprzez skrzyżowanie kuców szetlandzkich ze stadem Newtalla. Zwierzę jak na swoje rozmiary (masa ciała 35-40 kg) jest bardzo silne – z powodzeniem ciągnie lekkie powoziki, może też być dosiadane przez małe dzieci. Jednak pokrój rasy wraz ze stromymi łopatkami oraz niezwykle drobnymi wymiarami nie stawia jej pośród najlepszych kuców dziecięcych. Najmniejszy kuc mierzył 35 cm[potrzebne źródło]. Średnia życia 35 lat.

    Mangalarga Marchador

    Manglara Marchador - najpopularniejsza rasa koni w Brazylii. Są to konie rekreacyjna, eksportowane na cały świat - cenione za łatwość w utrzymaniu i łagodność

    Historia rasy

    Na początku konie rasy alter-real krzyżowano z klaczami berberyjskimi i andaluzyjskimi, dzięki czemu uzyskano konie poruszające się töltem. Cecha ta została utrwalona, a rasa ta otrzymała nazwę od stadniny, w której była hodowana. Ponieważ hodowla obejmowała również konie, które nie poruszały się töltem, do nazwy dopisano marchador, by łatwiej je odróżnić. Dawniej konie te służyły do pracy na hacjendach i farmach. Chody nie były specjalnie ćwiczone, lecz wykształciły się same. Podczas pracy farmerzy musieli mieć wolne ręce, wiec jeżdżono na luźnych wodzach.

    Tinker

    Tinker (Cob Irlandzki, Gypsy Vanner) - rasa koni ogólnoużytkowych, często o srokatym umaszczeniu[potrzebne źródło]. Rasa ta nie jest wyrównana w typie. Głowa najczęściej duża, o lekko garbonosym profilu i długich uszach. Szyja mocna. Łopatki szerokie, długie, często ustawione stromo. Kłąb słabo zaznaczony. Kłoda szeroka, beczkowata. Zad mocny, szeroki, często rozłupany, lekko ścięty. Solidne kończyny o krótkich pęcinach i dużych kopytach. Obfite szczotki pęcinowe. Bujna grzywa i obfite owłosienie ogona. Chody wytrwałe o wysokiej akcji.

    Użytkowość, temperament

    Kuce Tinker wykazują często predyspozycje do wydajnego galopu i skoków przez przeszkody. Są mało wymagające, ciekawskie (możemy być pewni, że wchodząc na pastwisko, któryś z koni będzie się o nas ocierał, lub zaglądał nam do torby), niepłochliwe.
    Są to niezawodne konie do użytkowania zaprzęgowego i wierzchowego. Umaszczenie prawie wyłącznie srokate.[potrzebne źródło] Występują także brązowe i tricolory.
    Wysokość w kłębie 135 - 150 cm.

    Mam nadzieje że sie do czegoś wam to przyda .:)

    piątek, 14 marca 2014

    Skoki

    Hejcia kochani :*
    Dzisiaj o skokach .

    Skoki przez przeszkody

    Skoki przez przeszkody – olimpijska konkurencja jeździectwa, jedna z siedmiu wspieranych przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą liczbą błędów.

    Konkursy – zasady ogólne


    Celem zawodów jest sprawdzenie umiejętności, dokładności i wytrenowania konia skaczącego pod jeźdźcem. Konkurencja polega na tym, że na parkurze ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Za każdy błąd para koń i jeździec otrzymuje punkty karne. Zwycięża ten, kto zgromadził jak najmniejszą liczbę punktów karnych, a w przypadku wyrównanego wyniku, ten kto pokona tor w krótszym czasie. Istnieje wiele rodzajów


    konkursów: w niektórych zwycięzcy wyłaniani są w dogrywkach; są też konkursy pozwalające na zbieranie punktów bonifikacyjnych oraz takie, w których priorytetowy jest czas przejazdu. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami.

    Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to: stacjonata, okser, triplebarre, mur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu, na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód – pojedynczych lub wchodzących w skład kombinacji, czyli tzw. szeregów. Przeszkody są ponumerowane zgodnie z kolejnością pokonywania; wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne. Dodatkowo, linia startu i mety, przeszkody oraz przejazdy obowiązkowe oznaczane są chorągiewkami białymi i czerwonymi. Zawodnik musi pokonać te części toru pomiędzy chorągiewkami, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie.

    Punktacja


    Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najmniejsza liczba błędów oraz czas przebiegu. Do błędów zalicza się (w konkursach do wysokości 125 cm czyli do klasy N1 włącznie):

    • strącenie przeszkody: 4 punkty karne
    • pierwsze nieposłuszeństwo konia: 4 punkty karne
    • drugie nieposłuszeństwo konia: 8 punktów karnych
    • trzecie nieposłuszeństwo konia: eliminacja
    • przekroczenie normy czasu: za każde rozpoczęte 4 sekundy – 1 punkt karny, w rozgrywkach za każdą rozpoczętą sekundę – 1 punkt karny (punkty karne mogą mieć wartości ułamkowe)
    • przekroczenie czasu maksymalnego: eliminacja
    • upadek jeźdźca lub jeźdźca i konia: eliminacja
    • pomylenie trasy przebiegu (bez korekty): eliminacja
    • pomoc niedozwolona: eliminacja
    • nadużywanie pomocy jeździeckich; bicie konia często kończy się dyskwalifikacją, zakazem pojechania kolejnych zawodów (1) oraz karą grzywny 50 zł, lub więcej
    W konkursach od 130 cm włącznie (klasa C i powyżej oraz międzynarodowe zawody FEI) dopuszczalne jest tylko jedno nieposłuszeństwo konia; drugie powoduje eliminację z konkursu.
    Eliminacja różni się od dyskwalifikacji podstawami do jej stosowania oraz tym, że dotyczy tylko jednego konkursu i niemożności jego kontynuowania. Dyskwalifikacja może natomiast dotyczyć całych zawodów i wszystkich rozgrywanych w ich ramach konkursów.

    Klasy konkursów


    W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:

    • mini LL – 60 cm.
    • LL – do 90 cm
    • L – 100 cm; L1 – 105 cm
    • P – 110 cm; P1 – 115 cm
    • N – 120 cm; N1 – 125 cm
    • C – 130 cm; C1 – 135 cm
    • CC – 140 cm; CC1 – 145 cm
    • CS – 150 cm; CS1 – 155 cm

    Co najmniej 50% przeszkód musi mieć wymiar odpowiadający klasie konkursu. Pozostałe przeszkody mogą być o 5 cm wyższe lub niższe.
    W niektórych konkursach (potęgi skoku, 6 barier) przeszkody mogą mieć nawet ponad 2 metry wysokości

     


    Konkursy skoków



    Konkursy w skokach przez przeszkody rozgrywane są na różnych zasadach, a podczas jednych zawodów organizuje się często kilka lub kilkanaście konkursów. Różnorodność torów przeszkód i stopnia trudności stanowią o atrakcyjności zawodów z perspektywy widzów oraz o zainteresowaniu zawodników. Techniczne i prawne warunki uczestnictwa w konkursach są jednakowe dla wszystkich uczestników.

    W zawodach obowiązuje limit startów dla konia, który wynosi 2 starty dziennie (w zawodach trwających 3 dni i więcej, od 3 dnia włącznie – tylko 1 start). Start konia w 2 nawrocie konkursu dwunawrotowego jest wykorzystaniem limitu.
    Istnieje wiele rodzajów konkursów w skokach przez przeszkody, organizowanych na różnych zasadach. Należą do nich m.in.:

    Konkurs zwykły

    Konkurs zwykły – zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu - wygrywa zawodnik który uzyskał najkrótszy czas przejazdu.


    Konkurs dokładności


    Konkurs dokładności ma założoną normę czasu, ale o miejscu w klasyfikacji decyduje nie czas, a liczba punktów karnych zgromadzonych podczas przejazdu. Jeźdźcy, którzy zdobyli tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. Aby wyłonić zwycięzcę, przeprowadza się rozgrywkę na zasadzie konkursu zwykłego. Lub losowanie miejsc.


    Konkurs szybkości


    Konkurs na szybkość to konkurs sędziowany według tabeli punktacji C. Polega ona na tym, że popełnione błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu, a nieposłuszeństwa konia (pierwsze lub drugie) skutkują jedynie odpowiednio dłuższym czasem przejazdu. Konkursem takim jest np. konkurs myśliwski, w którym dodatkowo jeździec sam wybiera trasę przejazdu.



    Konkurs dwunawrotowy


    Konkurs składa się z dwóch nawrotów, które zawodnik musi pokonać dosiadając tego samego konia. Tory przeszkód mogą być identyczne lub różnić się w poszczególnych nawrotach. W zależności od ustaleń danych zawodów, w drugim nawrocie uczestniczą wszyscy zawodnicy, którzy ukończyli nawrót pierwszy, lub też ich część (nie mniej niż 25% i wszyscy, którzy ukończyli pierwszy nawrót bezbłędnie). Zwycięzców wyłania się zgodnie z punktami karnymi i czasem uzyskanym w rozgrywce.


    Konkurs dwufazowy


    Konkurs ten jest rozgrywany w dwóch fazach, następujących bezpośrednio po sobie. Linia mety pierwszej fazy (7 do 9 przeszkód) jest jednocześnie linią startu drugiej fazy (4 do 6 przeszkód). Po zakończeniu pierwszej fazy, przejazd kontynuują w drugiej fazie jedynie ci zawodnicy, którzy pokonali pierwszą bezbłędnie i w normie czasu. Każda z faz może być organizowana na zasadach różnych konkursów (np. dokładności i zwykłego lub dokładności i szybkości).


    Konkurs potęgi skoków


    Konkurs potęgi skoków polega na pokonywaniu coraz wyższych przeszkód, sięgających nawet ponad dwa metry (minimum 140 cm). Rekord należy do Chilijczyka Alberta Larraguibela na koniu Huaso w 1949 roku i wynosi 247cm.


    Sztafeta


    W sztafetach współzawodniczą zespoły złożone z 2 albo 3 zawodników, którzy razem wjeżdżają na parkur. Zawodnicy kolejno rozpoczynają przejazdy, a czas przejazdu wszystkich jest liczony wspólnie. Eliminacja jednego członka powoduje eliminację całego zespołu. Istnieje kilka wersji tego konkursu.

    Konkurs o wzrastającym stopniu trudności


    Konkurs odbywa się na 6, 8 lub 10 przeszkodach. Za każdą kolejną poprawnie pokonaną przeszkodę otrzymuje się wzrastającą liczbę punktów (za przeszkodę nr 1: 1pkt, nr 2: 2 pkt itd.). Za błędy na przeszkodzie na tej samej zasadzie odejmuje się punkty. Narastająca trudność przeszkód wynika nie tylko z wysokości i szerokości, lecz także z ich umieszczenia na torze. Ostatnią przeszkodę jeździec może wybrać pomiędzy ostatnią typowo punktowaną przeszkodą lub Jokerem – przeszkodą dużo trudniejszą, lecz dwukrotnie wyżej punktowaną np. typowo pkt przeszkoda ma 8 to Joker będzie miał 16 itd. Konkurs ten może być rozgrywany na zasadach konkursu zwykłego, dokładności z rozgrywką lub zwykłego z rozgrywką dla zawodników o tym samym wyniku punktowym.


    Konkurs z wyboru przeszkód



    W konkursie tym, każda przeszkoda jest oznaczona tabliczką, wskazującą ile punktów bonifikacyjnych daje jej pokonanie (od 10 do 120 punktów). Punktacja zależy od trudności przeszkody, a każda z przeszkód musi mieć taką budowę, która umożliwia przeskoczenie jej z obydwu stron. Jeździec pokonuje przeszkody w dowolnej kolejności (każdą może dwukrotnie). Na torze może pojawić się przeszkoda zwana Jokerem – trudniejsza i jako jedyna nagradzana 200 punktami. Wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów. 

    Zrzutka powoduje, że punkty nie są przyznawane, a przeszkoda nie jest odbudowywana i nie jest możliwe zdobycie punktów za jej ponowne pokonanie. Zrzutka Jokera powoduje utratę 200 punktów. Upadek powoduje zakończenie przebiegu, ale zebrane punkty nie przepadają. Nieposłuszeństwa konia skutkują utratą czasu i zebraniem mniejszej liczby punktów bonifikacyjnych.

    niedziela, 2 marca 2014

    Hejka :*
    No to dzisiaj post o akcji która ratuje konie http://www.klubgaja.pl/pomagamy-zwierzetom/konie
    To link do tej strony .Tam jest wszystko opisane nie muszę wam tłumaczyć . Powiem wam że mam nadzieje że te źrebaki co u mnie sie urodziły i zostały sprzedane nie trafiły na rzeź .Nigdy bym nie zjadła końskiego mięsa a jak bym zjadła w co wątpię  to bym wymiotowała .

    piątek, 28 lutego 2014

    Mustang z dzikiej doliny




     Hej :* Dzisiaj taki krótki post bo nie wiem o czym napisać . 
    Więc postanowiłam wam napisać post o mojej ulubionej bajce z dzieciństwa "Mustang z dzikiej doliny " . Kocham tą Bajkę <3 i nigdy mi się nie znudzi ani nie zbrzydnie . Jak ją oglądałam to prawie się popłakałm bo bardzo przypomina mi moje młode lat jak ją oglądałam i od małego dziecka już kochałam konie  <3 .
    Nawet kiedyś jak miałam 3 latka mama mi kupiła jak była w górach małego słodkiego konika pluszowego . 
    Nawet miał siodło ale mu zerwałam bo powiedziałam " on musi być woly naj Mustang " .<3 <3 

    Macie tu moją ulubioną piosenkę <3







    sobota, 15 lutego 2014

    Hejka :*
    No to dziś rasy koni :)

    Kuc amerykański-Americas

    Kuc amerykański - Americas, Pony of the Americas, POA, pony amerykański
    Jest to jedna z najmłodszych ras na świecie.

    Historia, pochodzenie

    Wyhodowany został w Mason City (stan Iowa, USA) w 1957 r.

    Charakterystyka, pokrój, eksterier, temperament

    Kuc ten przypomina zmniejszonego konia appaloosa. Głowa o wklęsłym profilu, dużych oczach, małych, szpiczastych uszach. Ogon jest dosyć wysoko osadzony, podobnie jak grzywa bujniejszy niż u typowych appaloosa. Ma od 112 - 135 cm w kłębie, maść appaloosa (jeden z sześciu typów). Mimo pozorów są one bardzo silne.

    Koń bretoński

    Koń bretoński – koń zimnokrwisty hodowany w Bretanii.
    Jest krępy, ma ciężką, kwadratową głowę o prostym profilu, małych uszach i dużych chrapach. W kłębie 152-162 cm, szyja krótka i umięśniona, grzywa obfita, falista. Kończyny mocne i krótkie, a kopyta kształtne i mocne. Ogon zazwyczaj bardzo krótko obcięty. Zwykle maść winno- lub ciemnodereszowata oraz kasztanowa lub gniada.




    Koń aztecki

    Koń aztecki – rasa konia domowego wyhodowana w Meksyku.

    Pokrój

    Wzrost i waga[1]
    Jako trzylatki ogiery i wałachy powinny mierzyć minimum między 
    152 − 165 cm w kłębie, klacze 150 − 162. Waga powinna 
    wynosić pomiędzy 450 a 540 kg.
    Budowa[1]
    Głowa – sucha, elegancka, o prostym lub garbonosym profilu,
     oczy o inteligentnym wyrazie, małe ostro zakończone uszy.
    Szyja – muskularna, lekko wysklepiona.
    Kłoda – klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, łopatka długa
     i skośna, kłąb jest krótki, grzbiet długi.
    Nogi – mocne o prawidłowych proporcjach.
    Ogon – długi, obficie owłosiony, nisko osadzony.
    Umaszczenie[1]
    Wszystkie maści podstawowe i rozjaśnione, maści złożone i mieszane nie są akceptowane.
    Charakter[1]
    Koń o zrównoważonym charakterze i dobrym temperamencie, chętny do współpracy, inteligentny.