Western

Western riding

Western Riding – styl jazdy konnej wywodzący się z potrzeby użytkowania koni przez mieszkańców kontynentu amerykańskiego, podczas pracy na farmach i ranczach.W porównaniu do klasycznego (tzw. angielskiego) stylu jazdy, western riding różni się sposobem wyszkolenia konia i jazdy na nim, a również sprzętem jeździeckim i strojem. Jazda w tym stylu odbywała się na zupełnie luźnych wodzach w subtelnej i delikatnej komunikacji z perfekcyjnie wyszkolonym koniem. Przez cały okres treningu uczy się konia reagować na coraz lżejsze pociągnięcia za wodze i stopniowo zbliża się ręce coraz bliżej do siebie. Prowadzenie konia odbywa się na zasadach neck reining (przykładanie wodzy do szyi konia) dając efekt komunikacji z koniem przy użyciu jednej ręki.

Sprzęt

W jeździe w stylu western riding, używa się innego sprzętu, niż w jeździe w stylu klasycznym.

Siodło westernowe (a właściwie kulbaka westernowa) jest głębsze od tradycyjnego i ma wysokie łęki zapewniające wygodny dosiad i oparcie podczas pracy z lassem. Posiada z przodu tzw. horn (róg) służący do przytrzymania się w przypadku gwałtownych manewrów oraz do wiązania liny w konkurencjach z cielakami.
Istnieje cała gama siodeł kowbojskich, w zależności od czasu i terenu użytkowania różnią się masą, głębokością i rozmiarem rożka. Wzór siodła zależy od rodzaju jazdy: inne do pracy z lassem, inne do wydzielania krów ze stada i inne w różnych dyscyplinach

sportowych. Istnieją jeszcze siodła typu wszechstronnego oraz do pracy na ranczach.
Siodła kowbojskie często są zdobione. Skórę wytłacza się w roślinne wzory i okuwa mosiądzem lub srebrem. Na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych strzemiona okrywano dodatkowo tzw. tapaderos – rodzajem skórzanego pokrowca chroniącego buty przed kolczastymi krzewami, deszczem i śniegiem.
W jeździe westernowej stosuje się przeważnie kiełzno typu pelham. Przy doborze odpowiedniego, należy pamiętać o różnorodności ich budowy i funkcjonalności. Istotną rzeczą jest długość i kształt czanek, oraz kształt wędzidła. W stylu western stosuje się również bosal (do szkolenia młodych koni) i hackamore, bezwędzidłową uzdę działającą przy pomocy dźwigni na żuchwę konia. W trakcie zawodów, jeździec jest ubrany w jeansy, koszule z długim rękawem oraz kapelusz. Elementem opcjonalnym są czapsy.

Konkurencje

Na przestrzeni wielu lat z typowo roboczego użytkowania koni, rozwinęła się dziedzina sportów pod patronatem American Quarter Horse Association (AQHA) i pokrewnych jej organizacji oraz Professional Rodeo Cowboy Association (PRCA ), a także Cowboy Mounted Shooting Association (CMSA) i Extreme Cowboy Association (EXCA). Konkurencje western riding można podzielić na 3 grupy: techniczne, szybkościowe oraz konkurencje z bydłem.
Konkurencje techniczne
W tzw. westcie sportowym najważniejsze jest zaprezentowanie technicznych możliwości konia oraz dokładność wykonania zadań. Najważniejsze konkurencje to:

• reining (jedyna westernowa konkurencja uznana przez FEI)
• super horse
• trail
• western pleasure
• western horsemanship

Konkurencje szybkościowe
rozgrywane na czas; szybkość ukończenia przejazdu decyduje o wygraniu konkurencji
barrel racing
pole bending
Konkurencje z bydłem
rozgrywane z różnego rodzaju bydłem domowym; jego wielkość i wiek zależy od konkretnej konkurencji.

• alley
• calf roping
• cutting
• ranch sorting
• working cow horse
• steer wrestling
• steer wrestling – zmodyfikowany
• team penning

Konkurencje nietradycyjne

• Extrema Cowboy Race – bieg terenowy połączony z przeszkodami i zadaniami z konkurencji superhorse
• Cup Race' – trudniejsza wersja Barrel Race; oprócz szybkości istotnym elementem jest precyzja kierowania w pełnym galopie oraz zgranie konia z zawodnikiem; występuje tutaj strefa i czynnik dyskwalifikacji
• Keyholle Race – konkurencja na czas wykorzystująca elementy z reiningu
• Shoting Race – konkurencja strzelecko-jeździecka

Rasy koni

Typowe konie wykorzystywane w western riding to:

• Quarter Horse
• Paint Horse
• Palomino
• Appaloosa

No to już koniec .Mam nadzieje że sie spodobało.

Sławne konie

Mądry Hans

Mądry Hans (niem. der Kluge Hans) – koń, który był uważany za inteligentnego i potrafiącego porozumiewać się z ludźmi. Miał także posiadać nadzwyczajne zdolności matematyczne oraz językowe. Przez kilka lat nikt nie potrafił obalić tezy o inteligencji konia. Dopiero zastosowanie nowoczesnych (jak na pocz. XX w.) metod badawczych pozwoliło wyjaśnić sprawę Hansa

Historia

Berlińczyk Wilhelm von Osten starał się udowodnić, że zwierzęta są inteligentniejsze niż się zwykle uważa. Próbował uczyć konie porozumiewania się i matematyki, ale bez efektów. W 1900 r. kupił rosyjskiego ogiera imieniem Hans, który zdawał się być pojętnym uczniem. Wysiłkami von Ostena interesował się Karl Krall, przemysłowiec z Elberfeldu (obecnie Wuppertal). Później Krall sam zaczął prowadzić szkolenia koni. Kupił dwa ogiery arabskie - Muhamada i Zarifa, a Hansa otrzymał od von Ostena.

Von Osten nauczył konia specjalnego systemu porozumiewania przez stukanie kopytem, który służył mu do odpowiedzi na różnorodne pytania ludzi. Mądry Hans miał rzekomo: rozwiązywać proste zadania matematyczne, odróżniać akordy harmonijne od dysonansów, oznaczać bieżącą datę.


Duży rozgłos przyniosła Mądremu Hansowi lokalna prasa. Na jej łamach wybuchła także gorąca polemika między wierzącymi a niewierzącymi w zdolności konia.

Zima się zbliża

Jak wiecie już zima niedługo do nas przyjdzie . Konie już zaczynają przygotowania do zimy .Konie w tym właśnie okresie zaczynają wymieniać sierści na zimową ,

dla właścicieli koni jest to trochę brudny okres . Co niektóre konie liną się bardzo , a niektóre które mają krótką sierści mniej.Polecam stronkę tam piszą  jak zadbać o konia na zimę  http://sciolkadlakoni.pl/jak-zadbac-o-konia-zima

Słynny koń

Artemor

 polski koń rasy małopolskiej, na którym Jan Kowalczyk zdobył złoty medal olimpijski w indywidualnym konkursie skoków przez przeszkody oraz srebrny medal drużynowo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku. Koń pochodził z hodowli w Stadninie Koni w Janowie Podlaskim. Urodził się w 1969 roku, ojcem był ogier pełnej krwi angielskiej Eros (Turysta - Eroika po Aquino) hod. Stadnina Koni Golejewko; matką była klacz półkrwi angloarabskiej Artemiza xo (Equator – Artemis po Wielki Szlem 00). Artemor był koniem niedużym o wzroście 163 cm w kłębie. W wieku 3 lat biegał na torze wyścigowym nie odnosząc sukcesów.


Po zakończeniu startów na torze wyścigowym, trafił do Jeździeckiego Ludowego Klubu w Sopocie gdzie startował w konkursach skoków i WKKW, w 1978 roku został przekazany przez sopocki klub do Legii Warszawa. Od tej chwili aż do 1984 roku dosiadał go Jan Kowalczyk wygrywając konkurs olimpijski i 8 konkursów rangi CSIO. Osiem razy reprezentował polskie barwy w Pucharze Narodów. W grudniu 1984 roku Artemor zachorował na zapalenie mózgu i został uśpiony

Rasy

Kuc hackney

Hackney (Hackney Pony) – Kuc Hackney dzieli księgę stadną z większym koniem tej samej rasy. W dużym stopniu ma też z nim wspólnych przodków - kłusaki z Norfolk i Yorkshire (z XVIII i XIX wieku). Nie jest to rasa zwykłych małych koni, lecz prawdziwych kuców z typowym dla nich charakterem. Dzięki ciekawemu i bardzo charakterystycznemu sposobowi ruchu rasę tę można obecnie często spotkać na różnego rodzaju pokazach. Wysokość w kłębie 122-140 cm.

Noriker

Noriker (zwany też pinzgauerem, oberlanderem lub południowoniemieckim koniem zimnokrwistym) to stara rasa, ukształtowana z rozmaitych ciężkich koni, sprowadzonych przez Rzymian około 2000 lat temu do prowincji Noricum. Obejmowała ona tereny w przybliżeniu odpowiadające dzisiejszej Styrii i Karyntii w Austrii. Był to silny koń pociągowy, o pewnym kroku, zdecydowanie odporny, doskonale nadający się do pracy w rolnictwie w ostrym klimacie okolic górskich. W XVI wieku, rasa otrzymała domieszkę krwi koni andaluzyjskich i neapolitańskich, co dało jej większą zwinność i poprawiło wygląd. Później, w XIX wieku, krzyżowano południowoniemiecką linię norkierów z końmi normandzkimi, cleveland bay, rasą holsztyńską, węgierską, clydesdale i końmi oldenburskimi, co przydało jej znacznej lekkości. Dziś istnieje kilka wyodrębnionych linii norkierów. Wszystkie określa się jako mniejsze konie zaprzęgowe, zdolne do pracy w górskich okolicach południowej Europy. Tam odgrywają właśnie znaczną rolę w rolnictwie.

Rasy

Hejka kochani dzisiaj o rasach dawno mnie nie było ale przepraszam .Ale nie mam już pomysłów na posty.

Freiberger

Freiberger, franc. Franches-Montagnes - rasa konia domowego, lekkiego zimnokrwistego.

Rasa o jednolitym umaszczeniu pochodząca ze Szwajcarii. Obecnie użytkowana przede wszystkim w sporcie do skoków przez przeszkody oraz powożeniu. Średnia wysokość 155 cm.

Falabella

Falabella – (pot. pampa) rasa koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu Recreode Roca w okolicy Buenos Aires. Nazwa potoczna "pampa" wzięła się z pampy argentyńskiej, gdzie rasa ta powszechnie występuje.

Średni wzrost: poniżej 75 cm w kłębie

Rodzaje maści: wszystkie (ostatnio preferowane są umaszczenia w typie appaloosa – tarantowate)

Miejsce pochodzenia: Argentyna

Na pomysł wyhodowania miniaturowego konia pierwszy wpadł Patrick Newtall, Irlandczyk mieszkający w Argentynie. Spędził on wiele lat, starając się wyhodować stado małych koni mierzących poniżej 75 cm, a następnie przekazał swą wiedzę i doświadczenie zięciowi – Juanowi Falabella w 1879 r. To właśnie był początek rasy, która została stworzona poprzez skrzyżowanie kuców szetlandzkich ze stadem Newtalla. Zwierzę jak na swoje rozmiary (masa ciała 35-40 kg) jest bardzo silne – z powodzeniem ciągnie lekkie powoziki, może też być dosiadane przez małe dzieci. Jednak pokrój rasy wraz ze stromymi łopatkami oraz niezwykle drobnymi wymiarami nie stawia jej pośród najlepszych kuców dziecięcych. Najmniejszy kuc mierzył 35 cm[potrzebne źródło]. Średnia życia 35 lat.

Mangalarga Marchador

Manglara Marchador - najpopularniejsza rasa koni w Brazylii. Są to konie rekreacyjna, eksportowane na cały świat - cenione za łatwość w utrzymaniu i łagodność

Historia rasy

Na początku konie rasy alter-real krzyżowano z klaczami berberyjskimi i andaluzyjskimi, dzięki czemu uzyskano konie poruszające się töltem. Cecha ta została utrwalona, a rasa ta otrzymała nazwę od stadniny, w której była hodowana. Ponieważ hodowla obejmowała również konie, które nie poruszały się töltem, do nazwy dopisano marchador, by łatwiej je odróżnić. Dawniej konie te służyły do pracy na hacjendach i farmach. Chody nie były specjalnie ćwiczone, lecz wykształciły się same. Podczas pracy farmerzy musieli mieć wolne ręce, wiec jeżdżono na luźnych wodzach.

Tinker

Tinker (Cob Irlandzki, Gypsy Vanner) - rasa koni ogólnoużytkowych, często o srokatym umaszczeniu[potrzebne źródło]. Rasa ta nie jest wyrównana w typie. Głowa najczęściej duża, o lekko garbonosym profilu i długich uszach. Szyja mocna. Łopatki szerokie, długie, często ustawione stromo. Kłąb słabo zaznaczony. Kłoda szeroka, beczkowata. Zad mocny, szeroki, często rozłupany, lekko ścięty. Solidne kończyny o krótkich pęcinach i dużych kopytach. Obfite szczotki pęcinowe. Bujna grzywa i obfite owłosienie ogona. Chody wytrwałe o wysokiej akcji.

Użytkowość, temperament

Kuce Tinker wykazują często predyspozycje do wydajnego galopu i skoków przez przeszkody. Są mało wymagające, ciekawskie (możemy być pewni, że wchodząc na pastwisko, któryś z koni będzie się o nas ocierał, lub zaglądał nam do torby), niepłochliwe.

Są to niezawodne konie do użytkowania zaprzęgowego i wierzchowego. Umaszczenie prawie wyłącznie srokate.[potrzebne źródło] Występują także brązowe i tricolory.

Wysokość w kłębie 135 - 150 cm.

Mam nadzieje że sie do czegoś wam to przyda .:)

Skoki

Hejcia kochani :*

Dzisiaj o skokach .

Skoki przez przeszkody

Skoki przez przeszkody – olimpijska konkurencja jeździectwa, jedna z siedmiu wspieranych przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą liczbą błędów.

Konkursy – zasady ogólne

Celem zawodów jest sprawdzenie umiejętności, dokładności i wytrenowania konia skaczącego pod jeźdźcem. Konkurencja polega na tym, że na parkurze ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Za każdy błąd para koń i jeździec otrzymuje punkty karne. Zwycięża ten, kto zgromadził jak najmniejszą liczbę punktów karnych, a w przypadku wyrównanego wyniku, ten kto pokona tor w krótszym czasie. Istnieje wiele rodzajów

konkursów: w niektórych zwycięzcy wyłaniani są w dogrywkach; są też konkursy pozwalające na zbieranie punktów bonifikacyjnych oraz takie, w których priorytetowy jest czas przejazdu. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami.

Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to: stacjonata, okser, triplebarre, mur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu, na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód – pojedynczych lub wchodzących w skład kombinacji, czyli tzw. szeregów. Przeszkody są ponumerowane zgodnie z kolejnością pokonywania; wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne. Dodatkowo, linia startu i mety, przeszkody oraz przejazdy obowiązkowe oznaczane są chorągiewkami białymi i czerwonymi. Zawodnik musi pokonać te części toru pomiędzy chorągiewkami, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie.

Punktacja

Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najmniejsza liczba błędów oraz czas przebiegu. Do błędów zalicza się (w konkursach do wysokości 125 cm czyli do klasy N1 włącznie):

• strącenie przeszkody: 4 punkty karne
• pierwsze nieposłuszeństwo konia: 4 punkty karne
• drugie nieposłuszeństwo konia: 8 punktów karnych
• trzecie nieposłuszeństwo konia: eliminacja
• przekroczenie normy czasu: za każde rozpoczęte 4 sekundy – 1 punkt karny, w rozgrywkach za każdą rozpoczętą sekundę – 1 punkt karny (punkty karne mogą mieć wartości ułamkowe)
• przekroczenie czasu maksymalnego: eliminacja
• upadek jeźdźca lub jeźdźca i konia: eliminacja
• pomylenie trasy przebiegu (bez korekty): eliminacja
• pomoc niedozwolona: eliminacja
• nadużywanie pomocy jeździeckich; bicie konia często kończy się dyskwalifikacją, zakazem pojechania kolejnych zawodów (1) oraz karą grzywny 50 zł, lub więcej

W konkursach od 130 cm włącznie (klasa C i powyżej oraz międzynarodowe zawody FEI) dopuszczalne jest tylko jedno nieposłuszeństwo konia; drugie powoduje eliminację z konkursu.

Eliminacja różni się od dyskwalifikacji podstawami do jej stosowania oraz tym, że dotyczy tylko jednego konkursu i niemożności jego kontynuowania. Dyskwalifikacja może natomiast dotyczyć całych zawodów i wszystkich rozgrywanych w ich ramach konkursów.

Klasy konkursów

W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:

• mini LL – 60 cm.
• LL – do 90 cm
• L – 100 cm; L1 – 105 cm
• P – 110 cm; P1 – 115 cm
• N – 120 cm; N1 – 125 cm
• C – 130 cm; C1 – 135 cm
• CC – 140 cm; CC1 – 145 cm
• CS – 150 cm; CS1 – 155 cm

Co najmniej 50% przeszkód musi mieć wymiar odpowiadający klasie konkursu. Pozostałe przeszkody mogą być o 5 cm wyższe lub niższe.

W niektórych konkursach (potęgi skoku, 6 barier) przeszkody mogą mieć nawet ponad 2 metry wysokości

 

Konkursy skoków

Konkursy w skokach przez przeszkody rozgrywane są na różnych zasadach, a podczas jednych zawodów organizuje się często kilka lub kilkanaście konkursów. Różnorodność torów przeszkód i stopnia trudności stanowią o atrakcyjności zawodów z perspektywy widzów oraz o zainteresowaniu zawodników. Techniczne i prawne warunki uczestnictwa w konkursach są jednakowe dla wszystkich uczestników.

W zawodach obowiązuje limit startów dla konia, który wynosi 2 starty dziennie (w zawodach trwających 3 dni i więcej, od 3 dnia włącznie – tylko 1 start). Start konia w 2 nawrocie konkursu dwunawrotowego jest wykorzystaniem limitu.

Istnieje wiele rodzajów konkursów w skokach przez przeszkody, organizowanych na różnych zasadach. Należą do nich m.in.:

Konkurs zwykły

Konkurs zwykły – zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu - wygrywa zawodnik który uzyskał najkrótszy czas przejazdu.

Konkurs dokładności

Konkurs dokładności ma założoną normę czasu, ale o miejscu w klasyfikacji decyduje nie czas, a liczba punktów karnych zgromadzonych podczas przejazdu. Jeźdźcy, którzy zdobyli tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. Aby wyłonić zwycięzcę, przeprowadza się rozgrywkę na zasadzie konkursu zwykłego. Lub losowanie miejsc.

Konkurs szybkości

Konkurs na szybkość to konkurs sędziowany według tabeli punktacji C. Polega ona na tym, że popełnione błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu, a nieposłuszeństwa konia (pierwsze lub drugie) skutkują jedynie odpowiednio dłuższym czasem przejazdu. Konkursem takim jest np. konkurs myśliwski, w którym dodatkowo jeździec sam wybiera trasę przejazdu.

Konkurs dwunawrotowy

Konkurs składa się z dwóch nawrotów, które zawodnik musi pokonać dosiadając tego samego konia. Tory przeszkód mogą być identyczne lub różnić się w poszczególnych nawrotach. W zależności od ustaleń danych zawodów, w drugim nawrocie uczestniczą wszyscy zawodnicy, którzy ukończyli nawrót pierwszy, lub też ich część (nie mniej niż 25% i wszyscy, którzy ukończyli pierwszy nawrót bezbłędnie). Zwycięzców wyłania się zgodnie z punktami karnymi i czasem uzyskanym w rozgrywce.

Konkurs dwufazowy

Konkurs ten jest rozgrywany w dwóch fazach, następujących bezpośrednio po sobie. Linia mety pierwszej fazy (7 do 9 przeszkód) jest jednocześnie linią startu drugiej fazy (4 do 6 przeszkód). Po zakończeniu pierwszej fazy, przejazd kontynuują w drugiej fazie jedynie ci zawodnicy, którzy pokonali pierwszą bezbłędnie i w normie czasu. Każda z faz może być organizowana na zasadach różnych konkursów (np. dokładności i zwykłego lub dokładności i szybkości).

Konkurs potęgi skoków

Konkurs potęgi skoków polega na pokonywaniu coraz wyższych przeszkód, sięgających nawet ponad dwa metry (minimum 140 cm). Rekord należy do Chilijczyka Alberta Larraguibela na koniu Huaso w 1949 roku i wynosi 247cm.

Sztafeta

W sztafetach współzawodniczą zespoły złożone z 2 albo 3 zawodników, którzy razem wjeżdżają na parkur. Zawodnicy kolejno rozpoczynają przejazdy, a czas przejazdu wszystkich jest liczony wspólnie. Eliminacja jednego członka powoduje eliminację całego zespołu. Istnieje kilka wersji tego konkursu.

Konkurs o wzrastającym stopniu trudności

Konkurs odbywa się na 6, 8 lub 10 przeszkodach. Za każdą kolejną poprawnie pokonaną przeszkodę otrzymuje się wzrastającą liczbę punktów (za przeszkodę nr 1: 1pkt, nr 2: 2 pkt itd.). Za błędy na przeszkodzie na tej samej zasadzie odejmuje się punkty. Narastająca trudność przeszkód wynika nie tylko z wysokości i szerokości, lecz także z ich umieszczenia na torze. Ostatnią przeszkodę jeździec może wybrać pomiędzy ostatnią typowo punktowaną przeszkodą lub Jokerem – przeszkodą dużo trudniejszą, lecz dwukrotnie wyżej punktowaną np. typowo pkt przeszkoda ma 8 to Joker będzie miał 16 itd. Konkurs ten może być rozgrywany na zasadach konkursu zwykłego, dokładności z rozgrywką lub zwykłego z rozgrywką dla zawodników o tym samym wyniku punktowym.

Konkurs z wyboru przeszkód

W konkursie tym, każda przeszkoda jest oznaczona tabliczką, wskazującą ile punktów bonifikacyjnych daje jej pokonanie (od 10 do 120 punktów). Punktacja zależy od trudności przeszkody, a każda z przeszkód musi mieć taką budowę, która umożliwia przeskoczenie jej z obydwu stron. Jeździec pokonuje przeszkody w dowolnej kolejności (każdą może dwukrotnie). Na torze może pojawić się przeszkoda zwana Jokerem – trudniejsza i jako jedyna nagradzana 200 punktami. Wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów. 

Zrzutka powoduje, że punkty nie są przyznawane, a przeszkoda nie jest odbudowywana i nie jest możliwe zdobycie punktów za jej ponowne pokonanie. Zrzutka Jokera powoduje utratę 200 punktów. Upadek powoduje zakończenie przebiegu, ale zebrane punkty nie przepadają. Nieposłuszeństwa konia skutkują utratą czasu i zebraniem mniejszej liczby punktów bonifikacyjnych.

Hejka :*
No to dzisiaj post o akcji która ratuje konie http://www.klubgaja.pl/pomagamy-zwierzetom/konie
To link do tej strony .Tam jest wszystko opisane nie muszę wam tłumaczyć . Powiem wam że mam nadzieje że te źrebaki co u mnie sie urodziły i zostały sprzedane nie trafiły na rzeź .Nigdy bym nie zjadła końskiego mięsa a jak bym zjadła w co wątpię  to bym wymiotowała .

Mustang z dzikiej doliny

 Hej :* Dzisiaj taki krótki post bo nie wiem o czym napisać . 

Więc postanowiłam wam napisać post o mojej ulubionej bajce z dzieciństwa "Mustang z dzikiej doliny " . Kocham tą Bajkę <3 i nigdy mi się nie znudzi ani nie zbrzydnie . Jak ją oglądałam to prawie się popłakałm bo bardzo przypomina mi moje młode lat jak ją oglądałam i od małego dziecka już kochałam konie  <3 .

Nawet kiedyś jak miałam 3 latka mama mi kupiła jak była w górach małego słodkiego konika pluszowego . 

Nawet miał siodło ale mu zerwałam bo powiedziałam " on musi być woly naj Mustang " .<3 <3 

Macie tu moją ulubioną piosenkę <3

Hejka :*
No to dziś rasy koni :)

Kuc amerykański-Americas

Kuc amerykański - Americas, Pony of the Americas, POA, pony amerykański

Jest to jedna z najmłodszych ras na świecie.

Historia, pochodzenie

Wyhodowany został w Mason City (stan Iowa, USA) w 1957 r.

Charakterystyka, pokrój, eksterier, temperament

Kuc ten przypomina zmniejszonego konia appaloosa. Głowa o wklęsłym profilu, dużych oczach, małych, szpiczastych uszach. Ogon jest dosyć wysoko osadzony, podobnie jak grzywa bujniejszy niż u typowych appaloosa. Ma od 112 - 135 cm w kłębie, maść appaloosa (jeden z sześciu typów). Mimo pozorów są one bardzo silne.

Koń bretoński

Koń bretoński – koń zimnokrwisty hodowany w Bretanii.

Jest krępy, ma ciężką, kwadratową głowę o prostym profilu, małych uszach i dużych chrapach. W kłębie 152-162 cm, szyja krótka i umięśniona, grzywa obfita, falista. Kończyny mocne i krótkie, a kopyta kształtne i mocne. Ogon zazwyczaj bardzo krótko obcięty. Zwykle maść winno- lub ciemnodereszowata oraz kasztanowa lub gniada.

Koń aztecki

Koń aztecki – rasa konia domowego wyhodowana w Meksyku.

Pokrój

Wzrost i waga[1]

Jako trzylatki ogiery i wałachy powinny mierzyć minimum między 

152 − 165 cm w kłębie, klacze 150 − 162. Waga powinna 

wynosić pomiędzy 450 a 540 kg.

Budowa[1]

Głowa – sucha, elegancka, o prostym lub garbonosym profilu,

 oczy o inteligentnym wyrazie, małe ostro zakończone uszy.

Szyja – muskularna, lekko wysklepiona.

Kłoda – klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, łopatka długa

 i skośna, kłąb jest krótki, grzbiet długi.

Nogi – mocne o prawidłowych proporcjach.

Ogon – długi, obficie owłosiony, nisko osadzony.

Umaszczenie[1]

Wszystkie maści podstawowe i rozjaśnione, maści złożone i mieszane nie są akceptowane.

Charakter[1]

Koń o zrównoważonym charakterze i dobrym temperamencie, chętny do współpracy, inteligentny.

Hejka :*
Dzisiaj porozmawiamy o przyjaźni między człowiekiem a

koniem .Takich przyjaźni jest wiele .Powiem wam że kiedy
 spędzasz mnóstwo czasu z koniem to między wami tworzy się
więź którą trudno zerwać .Nawet gdy koń jest narowisty pracując
 z tym koniem nawiązuje się więź a koń staje się dla ciebie jak
przyjaciel .Tak samo było zemną i Belindą .Belinda to trudny
 koń no cóż była kiedyś wygłodzona i nie ufa od tego czasu
 ludziom .Ale kiedy trafiła do mnie to zacełam prace z nią i
tak się nawiązała więź między nami .Przed Belindą miałam jeszcze jednego konia Karmelka on był nie rasowy nawet nie wiedzieliśmy jaka to rasa .Dostałam go na 6 urodziny więc był ze mną 7 lat .W zeszłym roku wymieniłam go na Belinde ale nie dlatego że nie chciałam go tylko Belinda mogła trafić na rzeź a ja na to bym nie pozwoliła .
Więc się wymieniłam ale wiedziałam że karmelek to
dobry koń i tam gdzie trafi bedzie dobrze traktowany .
I trafił gdzieś pod Łudzi a ja uratowałam konia .
Oto karmelek od tyłu bo nie znalazłam jego zd gdzie jest cały pokazany.
No dobra za bardzo się rozpisałam . :)

Hejka :)
Dzisiaj powiem wam że stworzyłam stronę dla Belindy https://www.facebook.com/pages/Belindzia/1391889777724409

Hejka :D
No to dzisiaj o rasach koni pomówimy . :)

Kuc Zaniskari

Kuc Zaniskari - rasa kuców odkryta w Leh i Laddakh w obszarze Dżammu i Kaszmiru (północne Indie). Rasa ta jest zagrożona przez krzyżowanie z nieokreślonymi kucami, dlatego Departament Hodowli Zwierząt stanu Dżammu i Kaszmir rozpoczął program ochrony w gospodarstwie w Leh.

Budowa

Kuce Zaniskari osiągają 120-140 cm w kłębie i ważą 320-450 kg. Ich umaszczenie jest zwykle od siwego do karego, choć niektóre osobniki są czerwonawej, miedzianej maści.

Koń trakeński

Koń trakeński - rasa konia pochodzenia staropruskiego.

Przodkiem konia trakeńskiego jest schweiken – silny pruski kuc

, wyhodowany przez Prusów ale przywłaszczony jak wszystko

 na tym terenie przez zakon krzyżacki. Schweikeny/trakeny

 zawsze były w centrum zainteresowania, dlatego też

 poddawano je krzyżówkom uszlachetniającym, aby połączyć 

cechy wytrwałego konia prymitywnego ze wzrostem

, wytrzymałością, szybkością oraz dobrym charakterem

koni pełnej krwi angielskiej i czystej arabskiej. W 1732

 roku została założona przez Fryderyka Wilhelma I Pruskiego

 Królewska Stadnina Trakenów w Trakenach, skąd wzięła
się nazwa tego konia.

Koń ten posiada szlachetną głowę z dużymi oczami, długą,
 dobrze ukształtowaną szyję, kłąb dość krótki, ale wysoki
 i dobrze zarysowany. Jego pierś jest szeroka, a łopatki
 długie i skośne. Średnio długi, silny grzbiet kończy się
 lekko opadającym i dobrze umięśnionym zadem. Jego
nogi są delikatne, ale suche i o mocnej kości. Jego
 wysokość w kłębie wynosi zazwyczaj 160-175 cm. Umaszczenie ma jednolite, ale raczej nie siwe.

Schweikeny/trakeny są końmi wszechstronnego użytku – potrafią świetnie skakać, sprawdzają się w konkurencjach WKKW oraz w ujeżdżeniu. Konie tej rasy mają spokojny charakter, są przyjazne, chętne do pracy i szybko się uczą.

Następuje odradzanie tej rasy na terenie Polski, gdzie potomkowie Prusów odnawiają tą staropruską rasę.

Koń woroneski

Koń woroneski – stara rosyjska rasa koni zimnokrwistych. Konie woroneskie zostały wyhodowane w dworze księcia Orłowa. Była to najbardziej rozpowszechniona rasa koni roboczych. Najczęstsze maści to kara i ciemnokasztanowata.

Cechy

Niezbyt ciężki, lecz masywny koń mierzący około 155 cm w kłębie. Kłoda wydłużona, zwykle mierząca 164 cm, klatka piersiowa ponad 180 cm, a nadpęcia 21 cm. Głowa ciężka.

Powstały trzy typy koni woroneskich:

Pierwszy: wersja lżejsza od typowego konia woroneskiego, zbliżona do typu kłusaka.

Drugi: Najczęściej używany do trójki. Wykorzystywany jako wszechstronny koń roboczy.

Trzeci: Uzyskano go dzięki krzyżówkom z innymi rasami zimnokrwistymi, jest on najcięższy spośród trzech.

No mam nadzieje że poznaliście nowe rasy i nie za bardzo jest to rozpisane :)

Hejka :D
Dawno nie było rysuneczków to pomyślałam że wstawię moje rysunki .Mam nadzieje że wam się spodoba  wam :)

Polo

Siemanko :) Dzisiaj opowiem wam o sporcie konnym Polo . Na pewno słyszeliście o tym sporcie konnym ;) 
 

Polo (sport)

Polo – gra rozgrywana konno na trawiastym boisku przez dwie czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy.

                           

                                                   Zasady

Celem gry jest wbicie do bramki rywala piłki, za pomocą malleta. W grze uczestniczą dwie drużyny, liczące po 4 zawodników, rozgrywające mecz konno. Boisko jest zazwyczaj trawiaste. W polo można grać również na boiskach o wymiarach 100 m x 50 m, wówczas jest to "arena polo", a gra się po 3 zawodników. W meczu rozgrywa się od 4 do 8 części trwających 7,5 minuty tzw. czakerów, 6,5 minut na arena polo. Między nimi są 3-minutowe przerwy, które zwykle wystarczają na zmianę konia. Zawodnik, grający w polo posiada zwykle 4 konie podczas meczu. Za każdym razem po wbiciu piłki do bramki, czyli zdobyciu ,,gola", zawodnicy zamieniają się połowami.
Ponieważ jest to męcząca i urazowa gra, wykorzystuje się do niej najczęściej konie pełnej krwi angielskiej lub konie argentyńskie. W klubach sportowych konie rozgrywają tylko od 2 do 5 sezonów.
W Polsce istnieje kilka klubów polo.  

 Dowidzenia :)

Hejka :*
Dzisiaj  przedstawię wam 5 najleprzych filmów o koniach .Oczywiście według mnie ale możecie uważać inaczej .

1.Flicka 2

Ten film opowiada o dzikiej klaczy rasy Mustang którą oswoiła pewna dziewczyna i nadała jej imie Flicka .Jej kuzynka straciła matkę i mieszkała z babcią w mieście .Pewnego dnia okazało sie że babcia nie może opiekować sie wnuczką i musiał sie nią zaopiekować ojciec którego nie widziała od bardzo dawna .Gdy przyjechała do ojca na ranczo od razu zauważa Filkę .I od tego momentu zaczyna się przygoda .Ale dalej wam nie zdradzę obejrzyjcie sami :)

http://zalukaj.tv/zalukaj-film/9415/flicka_2_2010_.html

2.Ruffian

To opowieść o przepięknej klaczy wyścigowej o imieniu Ruffian .Mówili o niej "Bogini toru" .Ta opowieść jest tak wzruszająca że można sie popłakać .

3.Niezwciężony Secretariat

To piękna opowieść o pewnej właścicielce Sekretariata i Sekretariacie .Sekretariat to koń wyścigowy który był niepokonany .Ten film głównie opowiada o właścicielce Secretariata i jej życiu .Niestety niemogę znaleść strony .

4.Skok po marzenia 

Ten film opowiada o dziewczynce która znalazła konia razy pinto .Postanowiła sie nauczyć jeździć konno .Pewnego dnia zauważyła ulotkę o konkursie skokowym i postanowiła wystartować .Trenowała ciężko ale opłaciło jej sie to i wygrała jako pierwsza w chistori startowała na koniu rasy Pinto .

http://zalukaj.tv/zalukaj-film/1847/skok_po_marzenia_moondance_alexander_2007_.html

5.Ostatnia przeszkoda 

To opowieść o dziewczynie którą polubił koń który nikogo nie lubił .Nauczyła się jeździć .Zresztą co będę wam zanudzać sami obejrzyjcie .

http://zalukaj.tv/zalukaj-film/19716/ostatnia_przeszkoda_til_siste_hinder_2011_.html

No dobra to do następnego postu . ;)

Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego

Hejka opowiem wam o Wszechstronnym konkursie konia wierzchownego . 

Jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca wymagającym dużego doświadczenia. Zawody odbywają się najczęściej w czasie trzech dni, podczas których przebiegają trzy różne próby sprawności jeźdźca i konia.

Rozgrywanie zawodów

Rozgrywanie zawodów Podczas zawodów, należy pokonać wszystkie trzy próby z jak najmniejszą ilością punktów karnych; bonifikacyjne punkty z próby ujeżdżania są odpowiednio przeliczane. Wynik każdej próby ma duże znaczenie w wyłanianiu zwycięzcy, jednak najczęściej decydującą jest próba terenowa. Podczas trwania zawodów, konie poddawane są dokładnym badaniom weterynaryjnym, od których wyniku zależy dopuszczenie do kolejnych prób. Badania te są bardzo istotne. 

 

 Dzień 1 - Próba ujeżdżenia

 Polega na wykonaniu odpowiednich figur na tzw. dużym czworoboku Jeden do trzech sędziów ocenia precyzję i elegancję wykonania figur (w skali od 0-10), posłuszeństwo konia, jego sposób poruszania się w stępie, kłusie i galopie , a także dosiad i działanie pomocy jeźdźca.

 Dzień 2 - Próba terenowa

 Próba terenowa, zwana krossem (ang.cross country) – bieg rozgrywany w urozmaiconym terenie z przeszkodami stałymi. Próba ta ma na celu sprawdzenie szybkości, wytrzymałości i możliwości skokowych konia. Długość trasy, tempo jej pokonania i ilość przeszkód zależą od klasy zawodów. Przeszkody dzielą się na przeszkody terenowe pojedyncze, przeszkody złożone z kilku członów lub przeszkody z alternatywami (możliwe jest pokonanie łatwiejszej przeszkody, lecz w dłuższym czasie). Każdy skok jest oceniany przez sędziów, a czas przebiegu jest mierzony. Upadek jeźdźca lub konia powoduje eliminację.

 

Dzień 3 - Próba skoków przez przeszkody

 Próba ta jest podobna do konkursów w dyscyplinie skoków przez przeszkody , lecz jej celem jest zdobycie punktów mających wpływ na wynik całych zawodów. Rodzaj toru i wysokość przeszkód zależą od klasy zawodów. Zrzutki na przeszkodach karane są punktami karnymi, lecz szybszy czas przebiegu nie jest istotny, pod warukiem, że nie zostanie przekroczona norma. Konkurs na parkurze jest sprawdzianem kondycji konia po próbie wytrzymałości.

 

  Ujeżdżanie

Cross Country 

Ja zawsze chciałam w przyszłości startować w crossie . a wy ?

Skoki 

Mam nadzieję że się podobało . Ten 2 filmik trochę długi ale warto obejrzeć :) Miłego dnia :* 

 

 

Hejka :D
Ten cały tydzień będę w łodzi więc do moich koników nie będę chodziła :( a więc dzisiaj trochę mało znanych ras koni.

Górski konik bośniacki

Górski konik bośniacki – wschodnioeuropejskie konie (kuce) użytkowe o

 widocznym udziale krwi orientlanej. Od 1933 roku rasę tę hoduje się w

 czystości krwi, poddając ogiery ścisłej selekcji .

Grupa: konie karłowate

Pochodzenie: Bośnia

Rejon hodowli: kraje byłej Jugosławii

Wysokość w kłębie: 1,32 - 1,47m

Użytkowość: konie juczne, wierzchowe, robocze, lekkie pociągowe

Charakter: posłuszny, przyjacielski, chętny do współpracy, niewymagający

, wytrzymały 

Quarter Horse

Quarter Horse - rasa konia o bardzo dobrym, atletycznym

 umięśnieniu. Delikatna, o klinowatym kształcie głowa, małe

 uszy i duże oczy. Szyja prosta, nisko osadzona ze skąpą grzywą

. Łopatki długie. Kłąb szeroki średnio zarysowany. Grzbiet mocny,

 klatka piersiowa głęboka i szeroka. Zad ścięty, długi, obficie

 umięśniony. Ogon osadzony nisko o skąpym owłosieniu.

 Kończyny mocne i suche, kopyta małe bez szczotek.

 Chody płaskie, galop niezwykle szybki na krótkich odcinkach.

 Duża zwrotność i wytrzymałość. Są to konie pojętne w szkoleniu

 i pracy. Występują wszystkie maści podstawowe. Osiągają 

wysokość 148 - 155 cm.

Hiszpańska szkoła jazdy

Można powiedzieć, że całe te wyszkolenie koni dzieli się na dwie części podobnie jak u nas. Czyli z ziemi oraz z siodła. My lonżujemy konie podobnie jak oni, ale w wyszkolenie tamtejszych koni wchodzi również szkoła nad ziemią, którą wykonuje się z ziemi jak i z siodła...

SZKOŁA NA ZIEMIĄ
Elementy "szkoły nad ziemią" są oparte na naturalnych ruchach koni, ale tylko niektóre potrafią wykonać to :) Naukę zaczyna się z ziemi w ręku. Wraz z czasem konie uczone są również takiej pracy pod jeźdźcem. 
Elementy:

~LEWADA~ - figura polegająca na jednoczesnym, równym uniesieniu przednich nóg konia, który przenosi cały ciężar swego ciała na ugięte nogi tylne. Podczas lewady ciało konia ustawione jest pod kątem 30-35 stopni w stosunku do podłoża. Jest uważana za element przejściowy z ujeżdżenia klasycznego do szkoły nad ziemią, uczony jako pierwszy.

~BALTOLADA~ - koń robi coś podobnego do kaprioli lecz bez wykopu :)

~KURBETTA~ - to element, podczas którego koń "w wysokiej pesadzie" porusza się do przodu podskokami. Nogi przednie podczas serii skoków muszą pozostać w powietrzu, nie mogą dotknąć ziemi. Muszą być też trzymane równo przed koniem, w bezruchu. Zazwyczaj kurbeta składa się z 3-4 podskoków.

~PESADA~ -Pesada to "wyższa lewada" - ciało konia ustawione jest pod kątem 45 stopni w stosunku do podłoża. Jest to przede wszystkim test równowagi dla konia i z uwagi na bardziej "pionową" postawę stanowi (wbrew pozorom) mniejszy wysiłek dla zwierzęcia. Jednak w wielu miejscach pojęcia lewady i pesady używa się zamiennie.

~MEZAIR~ - Koń staje wysoko na zadnich nogach i uderza przednimi, przesuwając się przy tym nieco do przodu.

~KAPRIOLA~ - to słowo znaczy dosłownie: kozie skoki :P koń podskakuje w powietrze lekko tylko unosząc nogi przednie i wybijając się silnie z tylnych nóg. W powietrzu unosi zad niezbyt wysoko i kopie do tyłu. W tym czasie jego ciało zachowuje wyprostowaną, niemal poziomą pozycję. Koń ląduje równocześnie na wszystkich czterech nogach.

~KRUPADA~ - skok konia z tylnymi nogami podciągniętymi pod brzuch coś podobnego do baltolady.

                                                    KONIE I HISZPAŃSKA 
                                                          SZKOŁA JAZDY

Trochę kiepskiej jakości ale bardzo piękne  *.* miłego dnia :*